می روم مدرسه !

الان دارم از کلاس می آیم . جای شما خالی چه کلاسیه .روزنامه نگاری به سبک کانادایی برای امثال بنده که از این طرف و اون طرف دنیا آمدیم این سر دنیا . استادامون هم همشون حرفه ای هستند . فقط بدیش این است که باید هر شب تا " اوکویل " بریم . یک دو ، سه ساعتی با اجازه تون تو راهیم . ولی چاره چیه ؟ آن که طاووس می خواهد ....
بر و بچه ها هم جمع اند . ایرونی ها را می گم . یک شون نیک آهنگ کوثر است .
کلاس ها را شب ها گذاشتند که همه به کارشون برسند . ولی یک چیزی بگم ، آدم وقتی یک دوره آکادمیک تو دانشگاهها و کالج های کانادایی بر می دارد تازه می فهمد که درس خواندن یعنی چی چی ؟ سیستم آموزشی در امریکای شمالی به نظر من کلی با جاهای دیگر بویژه مملکت ما فرق دارد .
مهم ترین موضوع ، اینجا کار گروهی است . همه چیز یک جوری روی کار گروهی و تحمل دیگران و هماهنگ شدن با گروه می چرخد . می خواهم بگویم که از همون کلاس اول ابتدایی هم همه برنامه ریزیها حول محور کار گروهی می چرخد .
و شاید هم یکی از رمز های موفقیت این مردم همین باشد ، چون همین آدم ها وقتی بزرگ می شوند و وارد اجتماع می شوند ، با گروه به حدی خوب کار می کنند که به اهداف از پیش تعیین شده اشان می رسند .
برای همین مسایلی از قبیل زیر آب زنی و چوب لای چرخ گذاشتن دیگری و ... کمتر اینجا دیده می شود .
این هم خودش یک فرهنگ خاص است که اینجا بهش خیلی توجه می شود . خلاصه ما هم قراره تو کلاسمون کار های گروهی زیادی انجام بدهیم . شاید ما برو بچه های ایرانی هم پروژه های مشترک داشته باشیم . داریم تمرین کار گروهی می کنیم !